Hipochondria – jak sobie z nią radzić?

Nerwica hipochondryczna, gdyż tak również określa się hipochondrię, jest zaliczana do grupy zaburzeń lękowych. Początkowo termin ten wykorzystywano w odniesieniu do różnych chorób fizycznych oraz nieprawidłowości związanych z funkcjonowaniem mózgu. Nieco później służył do określania pacjentów zmagających się z depresją i melancholią. Do pewnego czasu tak naprawdę nikt nie wiedział, co to jest hipochondria i z jakimi objawami należy ją utożsamiać. Dopiero w XIX wieku szczegółowo scharakteryzowano hipochondryka. Opisano go jako osobę, która nadmiernie koncentruje się na własnym zdrowiu i dogłębnie analizuje każdy szczegół świadczący o chorobie.

Zaburzenie to rzadko występuje jako samodzielna jednostka chorobowa. Często pojawia się natomiast jako dolegliwość współistniejąca np. w przebiegu depresji. Nierzadko dotyczy również pacjentów, którzy zmagają się z nerwicą, schizofrenią czy zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi. Hipochondria może ponadto towarzyszyć pewnym schorzeniom somatycznym, które mają bezpośredni związek z problemami natury psychicznej.

Zgodnie z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 hipochondria jest zaburzeniem koncentrującym się na zaabsorbowaniu własnym ciałem oraz strachu przed poważnym schorzeniem. Hipochondryk normalne i powszechne dolegliwości interpretuje jako sygnały, że jego organizm jest bardzo chory. Przykładowo zwykły ból głowy może być odczytywany przez taką osobę jako objaw guza mózgu. Pacjenci z tą przypadłością często kontaktują się z lekarzami, mają skłonność do wyolbrzymiania swojego cierpienia oraz permanentnie przeżywają niepokój o własne zdrowie.

Specjaliści wyróżniają dwa podstawowe rodzaje hipochondrii:

• pierwotną, która charakteryzuje się występowaniem objawów o charakterze trwałym, utrzymującym się przez okres dłuższy niż 6 miesięcy,

• wtórną, w postaci epizodów, przebiegającą z zaburzeniami współistniejącymi (np. stanami depresyjnymi).

Nieleczone zaburzenie lękowe może znacznie utrudniać pacjentowi codzienne funkcjonowanie. Hipochondrycy żyją w ciągłym strachu i lęku o własny byt. Co więcej, nierzadko dokuczają im ataki paniki oraz różne objawy fizyczne – takie jak przyspieszone bicie serca, zawroty głowy czy bóle w klatce piersiowej. Takie osoby często są uznawane za dziwaków, dlatego bywają nieufne, stronią od ludzi i nie potrafią nawiązywać kontaktów.

Nerwica hipochondryczna jest wciąż uznawana za temat tabu. Nic więc dziwnego, że wiele osób nie wie, jak rozpoznać hipochondrię i jak ją leczyć, aby pomóc choremu cierpiącemu z powodu obsesyjnego lęku o własną kondycję psychofizyczną. W leczeniu tego zaburzenia bardzo ważne jest uświadomienie pacjentowi, że choruje jego dusza, a nie ciało. W tym celu najczęściej pomocna jest psychoterapia, która pomaga dotrzeć do przyczyny choroby i uczy hipochondryka, jak sobie z nią radzić. Jeżeli zachowania hipochondryczne są objawem depresji lub schizofrenii, wówczas stosuje się leczenie farmakologiczne. Polega ono głównie na podawaniu środków o działaniu uspokajającym i antydepresyjnym.

Każdy hipochondryk jest inny i może uskarżać się na różne objawy. Zawsze wymaga jednak specjalistycznej konsultacji lekarskiej. Im wcześniej zostanie rozpoczęte leczenie hipochondrii, tym szybciej nastąpi poprawa stanu zdrowia pacjenta. Jeśli zastanawiasz się, jak postępować z chorą osobą lub szukasz więcej informacji na temat zaburzeń psychicznych, zachęcamy Cię do odwiedzenia portalu zdrowie-zycie.pl. Znajdziesz tam wiele wartościowych artykułów, dzięki którym poszerzysz swoją wiedzę z zakresu zdrowia, psychologii i uzależnień.