Zamrożony bark: co pomaga przy zesztywniałym barku

Zamrożony bark to określenie stanu zapalnego w stawie barkowym (Periarthritis humeroscapularis). Dotyka on wszystkich struktur tworzących staw: kości, mięśni, więzadeł, ścięgien i kaletki maziowej. Możliwymi czynnikami powodującymi to schorzenie są wypadki, kontuzje, ale również zmiany zwyrodnieniowe. Jeśli zamrożony bark poprzedzony jest którymś z tych problemów, lekarze mówią o wtórnym zamrożeniu barku.

- zapalenie ścięgien

- zmiany spowodowane „zużyciem” ścięgien (np. naderwanie lub wystrzępienie, naderwanie jednego lub więcej mięśni lub ścięgien stożka rotatorów barku)

- zwapnienia nasady ścięgien lub mięśni stożka rotatorów barku

- szczególnie często: zaciśnięcie mięśni stożka rotatorów barku między główką stawu a panewką stawową (zespół ciasnoty podbarkowej).

Typowy objaw tego schorzenia to ból pojawiający się w stawie barkowym, gdy ręka uniesiona jest pod kątem od 40 do 150° (zwłaszcza w zakresie od 60 do 120°). Jeśli trzymasz rękę pionowo do góry, dolegliwości ustępują. 

Gdy nie udało się ustalić żadnej konkretnej przyczyny takiego stanu rzeczy, mówimy o pierwotnym zamrożeniu barku. Pacjenci z cukrzycą lub hiperlipidemią częściej stają się ofiarami takiego zapalenia stawu barkowego niż reszta populacji.

Faza 1: Osoby dotknięte takim problemem często wybudzają się w nocy z powodu silnych bólów barku. Sztywność barku narasta w szybkim tempie.

Faza 2: Po całkowitym zesztywnieniu barku staw ma bardzo ograniczoną możliwość ruchu. Dochodzi do osłabienia mięśni barku. Pojawia się nieprawidłowa postawa, która generuje kolejne bóle (np. w karku lub klatce piersiowej).

Faza 3: W ostatniej fazie stanu zapalnego stawu barkowego może dojść do spontanicznego wycofania się sztywności. Trudno określić, ile to potrwa (być może nawet miesiące lub lata).

Jedyny skuteczny środek zaradczy, który może uchronić cię przed tym schorzeniem, to regularna aktywność fizyczna stawu barkowego bez dodatkowego oporu we wszystkich płaszczyznach, uzupełniana dodatkowo ćwiczeniami siłowymi zawierającymi ruch rotacyjny (krążenie do wewnątrz i zewnątrz). Przy pierwszych objawach, takich jak ból, należy zgłosić się do lekarza. Im szybciej zostanie wdrożona terapia, tym większą zachowasz ruchomość barku.

W większości przypadków operacja nie jest konieczna, zazwyczaj wystarczy leczenie zachowawcze (np. fizjoterapia) i multimodalne: łagodzenie bólu, zmniejszanie napięcia mięśni, praca nad zwiększeniem ruchomości, rozluźnianie. Towarzysząco można wdrożyć elektroterapię, leczenie ciepłem i zimnem, leki przeciwbólowe i przeciwzapalne.

Ćwiczenia, które przedstawi ci fizjoterapeuta, wykonuj również ostrożnie w domu (w porozumieniu z nim). Ponadto poruszaj swoimi barkami we wszystkich płaszczyznach, ale delikatnie i bez oporu. Może to być ruch wahadłowy rąk, wiązanie fartucha, czesanie włosów itd. Zawsze należy unikać bólu.

Ważne: Zamrożony bark to schorzenie, które często ustępuje samoczynnie po kilku tygodniach. Jeżeli jego przyczyną jest zwapnienie, może to jednak potrwać o wiele dłużej. Ale nawet wówczas raczej problem rozwiąże się sam. Dlatego zachowanie cierpliwości i spokoju jest ważnym elementem terapii.