Na czym powinno polegać wsparcie rodziny w walce z depresją?

Zachęcaj do kontaktu ze specjalistą – depresja przestaje być chorobą, której należałoby się wstydzić. Powszechną akceptację i zrozumienie zyskuje także korzystanie z pomocy psychiatry czy psychologa. Niemniej wiele osób wciąż wzbrania się przed kontaktem ze specjalistą, nawet mimo wyraźnych symptomów choroby. Jeżeli więc je zauważasz, a bliska ci osoba nie chce udać się do psychologa, naciskaj, ale w delikatny sposób. Podsuwaj publikacje na temat choroby. Regularnie wracaj do tematu. Poszukaj specjalisty na własną rękę i proponuj wspólną wizytę. Nie odpuszczaj, gdy jeden raz usłyszysz: „Nigdzie nie pójdę”.

Czytaj o depresji – im więcej wiesz, tym większym oparciem się stajesz. Czytaj nie tylko profesjonalne artykuły na temat choroby, dobrym pomysłem jest także kontaktowanie się z innymi doświadczonymi na tym polu osobami, np. w Internecie. Pamiętaj jednak, żeby nie opisywać sytuacji z życia chorego (mów o sobie), nie podawać danych osobowych i pisać pod fikcyjnym nazwiskiem.

Przejmij obowiązki chorego. Jemu samemu pozwól chorować – depresja jest chorobą. Więc tak jak osobie chorej na zapalenie płuc nakazałbyś leżenie w łóżku, przygotowałbyś rosół i wykonałabyś część jej obowiązków, tak samo postępuj i w tym przypadku. To nie wygodnictwo chorującego, tylko niezbędny element leczenia.

Pilnuj wizyt i leków – osoba chora na depresję ma prawo zapominać o wizytach u specjalisty albo po prostu nie czuć się dość silna, by zmusić się do wstania z łóżka i odwiedzenia psychiatry/psychologa. Zapisuj więc terminy i sprawdzaj, czy chory zażywa leki.

Unikaj rad i sztampowych stwierdzeń – nie mów: „Rozumiem cię, ale zobaczysz, dasz radę”. Zamiast tego powiedz: „Nie wiem, przez co przechodzisz, ale to musi być okropne i trudne. Pamiętaj jednak, że dzisiaj specjaliści świetnie radzą sobie z leczeniem depresji. Niedługo poczujesz się lepiej. Poradzimy sobie z tym wszystkim”. Szczególnie ważne jest tworzenie wsparcia poprzez używanie formy „my”, a nie „ty”.

   Dbaj o siebie – jeśli przez kilka tygodni będziesz świetnym wsparciem osoby chorej na depresję, ale nagle nie wytrzymasz i wykrzyczysz: „Mam tego wszystkiego dość. Wszystko jest na mojej głowie, weź się w końcu w garść!”, to istnieje ogromne ryzyko, że dojdzie do nagłego pogorszenia stanu chorego i utraty jego zaufania. Niestety, o taki wybuch nietrudno, dlatego musisz korzystać ze wsparcia. Jeśli musisz się komuś wyżalić, to niech będzie to psycholog, który podpowie ci, jak sobie radzić, a nie osoba chora.