Insulinoterapia konwencjonalna to w dzisiejszych czasach leczenie drugiego wyboru

Cukrzycy typu 2, którzy chorują od wielu lat i nie chcą zmienić stylu swojego życia, w którymś momencie staną się insulinozależni. Ich trzustki bowiem po wielu latach nadmiernej pracy zaprzestaną całkowicie działania. Konieczne wtedy staje się właśnie podawanie insuliny. Najprostszą metodą jest tutaj tak zwana insulinoterapia konwencjonalna.

Co to właściwie jest?

Jest to taki sposób leczenia cukrzycy, który polega na wstrzykiwaniu raz dziennie określonej ilości insuliny. Ustalenie ilości i rodzaju insuliny podjął lekarz przed rozpoczęciem leczenia.

Stosowana insulina to zazwyczaj mieszanka krótko działającej i długo działającej insuliny.

Zalety takiego leczenia są przewidywalne...

Leczenie takie jest bardzo proste. Zazwyczaj nie sprawia najmniejszych problemów nawet ludziom w bardzo podeszłym wieku lub ograniczonym intelektualnie. To samo dotyczy osób niesamodzielnych, nad którymi opieka sprawowana jest w sposób ograniczony.

...ale wady przeważają

Taką terapię możesz prowadzić tylko wówczas, gdy wszystkie dni twojego życia są do siebie bardzo podobne. Przez cały czas musisz mniej więcej to samo jeść i każdego dnia wykazywać podobną aktywność fizyczną. Aby uniknąć hipoglikemii, musisz w swoim żywieniu kierować się sprawdzonymi schematami.

Stosujący insulinoterapię konwencjonalną pacjenci mają zazwyczaj gorzej ustawiony poziom cukru we krwi. To główna wada tego typu leczenia. Zbyt wysoki poziom cukru we krwi oznacza bowiem częstsze występowanie zdrowotnych konsekwencji cukrzycy.

Warto zatem w najbliższym czasie przemyśleć, czy nie byłoby dobrze zmienić leczenia cukrzycy na terapię intensywną i porozmawiać o tym ze swoim lekarzem.

Oznacza to konieczność pomiaru cukru we krwi przed każdym posiłkiem. W zależności od jego poziomu wstrzykujesz inną dawkę krótko działającej insuliny.

Zasadniczo jest z tym „więcej zachodu”, ale na dłuższą metę profituje to lepszym ustawieniem poziomu cukru we krwi.

Wyniki badań wykazują, że w ten sposób można zredukować ryzyko uszkodzenia oczu o 76%, uszkodzenia nerek o 54% i uszkodzenia układu nerwowego o 60%.