Pierwsze sygnały uzależnienia dziecka od smartfona, konsoli lub telewizora. Jak rozpoznać problem?

Sygnały alarmowe – kiedy można podejrzewać, że dziecko ma problem?

„Lepiej zapobiegać, niż leczyć” – to stare powiedzenie sprawdza się także i w tym przypadku. Warto reagować, kiedy zauważamy, że dziecko spędza dużo czasu przed TV/z telefonem i:

• bardzo negatywnie reaguje na odstawienie telefonu lub ograniczenie telewizji. Oznacza to nie tyle, że maluchowi się to po prostu nie spodoba i da upust swojej złości, lecz to, że dziecko nie wie, co ma ze sobą zrobić. Sprawia wrażenie, jakby zapomniało już, jak się bawić, snuje się po mieszkaniu, bezustannie dopytuje, kiedy już będzie mogło coś oglądać, błaga, grozi, płacze,

• ogranicza spotkania z rówieśnikami. Sygnałem alarmowym zawsze powinna być sytuacja, w której dziecko, namawiane przez kolegów do wspólnego spędzenia czasu na podwórku, odmawia, ponieważ chce „dokończyć poziom” czy „jeszcze pooglądać”,

• ma problemy ze skupieniem uwagi i koncentracją. Przejawia się to w kłopotach z odrabianiem lekcji, łatwym rozpraszaniem się, czasami nawet rodzice otrzymują informacje ze szkoły, że dziecko nie potrafi skupić się na lekcji

• zmiany apetytu i problemy ze snem. Dziecko potrafi np. zasnąć o północy, a następnie obudzić się wcześnie rano, byle tylko sięgnąć po komórkę lub włączyć telewizor. W czasie, w którym oddaje się takiej rozrywce, rzadko przypomina sobie o potrzebie jedzenia.

Jeśli zauważamy takie problemy u dziecka, absolutnie konieczna jest zmiana stylu życia całej rodziny i wyznaczenie konkretnych godzin korzystania z urządzeń elektronicznych (przykładowo dla dziecka w wieku 7–9 lat jest to 2 x 50 minut w ciągu dnia – z zastrzeżeniem, że może ono oglądać programy edukacyjne lub korzystać z edukacyjnych aplikacji). Początkowo będzie to trudne, jednak po kilku tygodniach większość dzieci przyzwyczaja się do nowych zasad. Jeśli tak się nie dzieje, koniecznie jest już spotkanie z psychologiem dziecięcym.