Zapalenie błony śluzowej żołądka i wrzody żołądka. Jak zwiększyć szanse na wyleczenie dzięki witaminie C i probiotykom

Mdłości lub ucisk w okolicach żołądka – to po pierwsze nie zawsze powód do obaw. Ale jeśli te dolegliwości utrzymują się, powinni Państwo pilnie skonsultować się z lekarzem, ponieważ może to być przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka (łac. gastritis) lub nawet jego ostatnie stadium – owrzodzenie żołądka.

Przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka objawia się:

• Utratą apetytu

• Często występującą zgagą lub refluksem

• Uciskiem w okolicach żołądka

• Uczuciem pełności

• Wzdęciami

• Ciemną, wodnistą biegunką

W 80 do 90% przypadków zapalenie błony śluzowej żołądka wywoływane jest przez bakterię, która zagnieżdża się w jego błonie: Helicobacter Pylori. Bakteria ta chroni się przed śmiertelnym dla niej sokiem żołądkowym „zagrzebując” się głęboko w śluzie ścian żołądka. Do 1984 roku owrzodzenie żołądka postrzegane było jako choroba „wynikająca ze stresu” lub wywołana spożywaniem ostrych potraw. Wtedy to australijski lekarz Barry Marshall odkrył w żołądku jednego z pacjentów dotychczas nieznane szczepy bakterii. Wielu jego kolegów sądziło, że Marshall to sobie wymyślił.

Późniejszy zdobywca Nobla przeprowadził test na samym sobie i połknął „brązowy bulion”, w którym wcześniej wyhodował w swoim laboratorium helikobakterię. Krótko po tym zapadł na ciężkie zapalenie błony śluzowej żołądka, które udało mu się szybko wyleczyć za pomocą antybiotyków.

W Niemczech prawie 50% wszystkich dorosłych zarażonych jest helikobakterią. Jednakże tylko u co piątej osoby objawia się to faktycznie problemami z żołądkiem. Aby choroba naprawdę dała o sobie znać, muszą do tego dojść inne czynniki.

Czynniki, które sprzyjają infekcji helikobakterią:

• Negatywny stres i obciążenia psychiczne

• Nadprodukcja soków żołądkowych

• Obciążenia genetyczne

• Długotrwałe przyjmowanie środków przeciwbólowych

• Zaawansowany alkoholizm, palenie papierosów

• Tłuste i kaloryczne jedzenie

• Choroby autoimmunologiczne

Prawidłowe odżywianie się odgrywa ważną rolę. Wskazówki dot. potraw łagodnych dla żołądka znajdziecie Państwo na końcu artykułu.

Przeciw helikobakterii od lat 90-tych XX wieku stosowano tzw. potrójną terapię, polegającą na stosowaniu blokera antykwasowego oraz antybiotyków – amoksycyliny i klarytromycyny. Początkowo metoda ta była efektywna w ponad 90% przypadków. Ale w międzyczasie wiele szczepów helikobakterii uodporniło się na klarytromycynę. Dlatego obecnie potrójna terapia zawodzi w przypadku co trzeciego pacjenta. Od 2016 roku niemieckie wytyczne dla lekarzy zalecają poczwórną terapię przy użyciu blokera antykwasowego, dwóch innych antybiotyków oraz substancji czynnej – bizmutu.

Lekarz powinien rozważyć poczwórną terapię, jeśli w przeszłości, ze względu na inne infekcje, pacjent przyjmował już klarytromycynę (lub inne antybiotyki z grupy makrolidów). Prawdopodobieństwo, że u takiego pacjenta helikobakteria uodporniła się na działanie tego antybiotyku wynosi blisko 60%.

Za pomocą testu oddechowego można stwierdzić, czy są Państwo zainfekowani helikobakterią. Ale kiedy taki test – i związana z nim ewentualna terapia antybiotykami – jest w ogóle potrzebny? Również w tej sprawie istnieją od 2016 roku nowe zalecenia. W Niemczech zostały one podzielone na 3 stopnie zaawansowania: „przymus”, „powinność” i „możliwość”.

Stopień 1: Infekcja helikobakterią musi być leczona

• W przypadku owrzodzenia żołądka

• W przypadku raka

• W przypadku ciągłego zażywania leków przeciwbólowych (np. aspiryny, diklofenaku, ibuprofenu lub naproksenu)

Stopień 2: Infekcja helikobakterią powinna być leczona

• W przypadku zapalenia błony śluzowej żołądka

• W przypadku zażywania od przynajmniej roku blokera antykwasowego (Prazol)

Stopień 3 : Infekcja helikobakterią może być leczona

• W przypadku, gdy Państwa bliski krewny choruje na raka żołądka

• Jeśli cierpicie Państwo z powodu wrażliwego żołądka lub ciągłe dolegliwości żołądkowe (np. skurcze żołądka, mdłości, uczucie pełności, zgaga, wzdęcia, biegunki)

• W przypadku anemii spowodowanej niedoborem żelaza (często jej przyczyną jest niezdiagnozowany stan zapalny błony śluzowej żołądka).

Zalecamy Państwu badania w każdym z powyższych przypadków.

W walce przeciwko gastritis pomagają nie tylko konwencjonalne antybiotyki. Skuteczna terapia powinna zostać wzbogacona witaminą C.

Dlaczego jako pacjent cierpiący na zapalenie błony śluzowej żołądka potrzebujesz więcej witaminy C?

• Witamina ta hamuje wzrost helikobakterii.

• Odgrywa ważną rolę w gojeniu się ran powstałych w zainfekowanej błonie śluzowej żołądka.

• Pacjenci z gastritis mają obniżoną zawartość witaminy C w żołądku, ponieważ helikobakteria dla własnej ochrony niszczy tę witaminę.

• Witamina C zapobiega powstawaniu w żołądku rakotwórczych nitrozamin (np. z azotanów). Związki te sprzyjają dalszemu rozwojowi wrzodów żołądka do postaci rakowych.

• Witamina C aktywuje enzym, który odpowiedzialny jest za uwalnianie w żołądku olejów gorczycowych. Obecne są one m.in. w warzywach kapustnych i zapobiegają wzrostowi komórek rakowych.

W przypadku zapalenia błony śluzowej żołądka potrzeba dziennie 500 do 1000 mg witaminy C (najlepsza jest naturalna w postaci proszku). Zapobiegawczo powinno się przyjmować te ilość, jeśli pacjent stale korzysta z leków przeciwbólowych (aspiryna i inne NLPZ) podrażniających błonę śluzową żołądka. Podrażnienia te wraz z działaniem helikobakterii szybko prowadzą do powstania wrzodów, po czym dochodzi do niebezpiecznych krwawień wewnętrznych, z powodu których rocznie umiera 20 000 Niemców.

Witamina C wspomaga znacznie terapię antybiotykami. Wykazały to badania przeprowadzone na Uniwersytecie w Kocaeli (Turcja) w 2012 roku. 200 pacjentów poddano terapii potrójnej. Połowa badanych dostawała dodatkowo witaminę C (1000 mg dziennie). U pacjentów nieprzyjmujących witaminy C terapia okazała się skuteczna u 47% osób. Leczenie połączone z witaminą C wykazało, że efektywność terapii wzrosła prawie dwukrotnie – była skuteczna u 84% pacjentów.

Świetnym uzupełnieniem terapii antybiotykami są tzw. probiotyki. Te naturalne preparaty lecznicze zawierają żywe bakterie (np. bakterie mlekowe lub bifidobakterie), które wzmacniają system odpornościowy. Wiele badań wykazało, że również w tym przypadku skuteczność terapii antybiotykami wzrasta dwukrotnie. Ponadto probiotyki o 70% zmniejszają efekty uboczne (m.in. biegunki i mdłości).

Dobra rada na zakończenie: jeśli muszą Państwo poddać się terapii antybiotykami przeciwko helikobakterii, powinniście codziennie zażywać 2 x 500 mg witaminy C i preparaty probiotyczne. Takie postępowanie znacznie poprawi Państwa szanse na powrót do zdrowia. Skonsultujcie się Państwo z lekarzem w sprawie przyjmowania tych środków.