Ryzyko depresji u opiekunów osób chorych na zespoły otępienne

Uaktywniają się dawne dolegliwości, jest narażony na nadciśnienie czy choroby serca, otyłość i cukrzycę. Badania pokazują, że chroniczny stres i związane z nim powikłania mogą utrzymywać się aż do 4 lat po śmierci podopiecznego. Niewystarczające wsparcie instytucjonalne czy rodzinne będzie tutaj dodatkowym czynnikiem stresogennym i również przyczynia się do rozwoju depresji. Dlatego ogromnie ważna jest higiena psychiczna i to, aby opiekun nie tylko dbał o potrzeby osoby, którą się opiekuje, ale również o swoje własne zdrowie. W przeciwnym wypadku jego pielęgnacja będzie niewystarczająca, a sam może podupaść na zdrowiu na tyle, że nie będzie mógł już dłużej pełnić tej funkcji.

Co możesz zrobić, aby przeciwdziałać chronicznemu stresowi związanemu z opieką nad osobą chorą? Jak nie dać się depresji?

Szukaj informacji. Jeden z głównych czynników, który jest odpowiedzialny za przeciążenie opiekunów, jest niewystarczająca wiedza na temat choroby Alzheimera i związana z tym obawa o właściwą opiekę nad podopiecznym. Czasem ciężko uzyskać informacje, gdzie można uzyskać pomoc, jak porozumieć się z osobą chorą, jak się o nią dbać. To generuje dodatkowy lęk, a gdy ten staje się chroniczny, może prowadzić do depresji. Dlatego ważne jest, aby sprawdzać dostępne informacje w Internecie, bibliotece, wypytać o wszystko szczegółowo lekarza. Sprawi to, że poczujemy się pewniej, a nasza opieka będzie efektywniejsza. Dzięki temu będziemy wiedzieli, że nasze postępowanie jest prawidłowe, z czym poczujemy się pewnie i bezpiecznie.

Nie bój się prosić o pomoc. Zarówno rodzinę, bliskich, znajomych, przyjaciół, lekarzy, pielęgniarki, pomoc społeczną. Poszukuj wsparcia w instytucjach. Coraz więcej MOPS-ów oferuje możliwość dziennej opieki nad chorym, często dostępne są również usługi pielęgniarek środowiskowych. W twoim mieście na pewno istnieją wypożyczalnie sprzętu medycznego, nie tylko wózków inwalidzkich, ale również specjalistycznych łóżek, materacy, podnośników. Wiedz, że nie musisz, a nawet nie powinieneś brać wszystkiego na swoje barki. To właśnie ten moment zweryfikuje twoje dotychczasowe więzi z innymi. Nie czuj się źle, jak ktoś cię wyręcza. Czasem nie udaje się wszystkiego kontrolować, a te kilka godzin dziennie, gdy będziesz mógł odejść od łóżka podopiecznego, dodadzą ci energii, aby sprawnie opiekować się nim dalej.

Dołącz do grupy wsparcia dla opiekunów. W większych ośrodkach istnieją stowarzyszenia i fundacje, w których opiekunowie spotykają się ze sobą i dzielą doświadczeniami. Jeśli w twoim mieście nie ma takiej grupy, poszukaj w mediach społecznościowych – prężnie funkcjonuje tam kilka. Zapewni ci to dostęp do najnowszych badań i przydatnych porad. Przekonasz się też, że nie tylko ty mierzysz się z takimi problemami. Nie jesteś sam.

Nie wiń siebie. Często opiekun ma poczucie, że jego opieka jest niewystarczająca, że nie zrobił wszystkiego, źle zareagował. Choroba Alzheimera postępuje, jak do tej pory nie da się jej zatrzymać. Poczucie bezsilności w tej sytuacji to zupełnie naturalna rzecz. Pamiętaj, że masz prawo do negatywnych emocji. Nie unikaj ich, ale też nie trzymaj w sobie. Pozwól im wybrzmieć i powoli odpuść za każdym razem, gdy się pojawią.

Wiedz, że relacja z chorym na demencję ze swej natury jest asymetryczna. Nie można oczekiwać od niego wdzięczności czy zrozumienia. Dobrze uświadomić sobie tę asymetrię, pozbyć się nawet cienia oczekiwań i związanego z nimi poczucia krzywdy. Niestety, osoba którą znałeś, już nie powróci. Próba zaakceptowania tego faktu może okazać się kojąca. Teraz zawiązuje się całkowicie nowa relacja, która może być bardzo wartościowa i budująca. Może zupełnie zmienić twoje postrzeganie życia i sensu choroby.

Znajdź chwilę na relaksację, sport lub własne hobby. To bardzo ważne, żeby wygospodarować chociaż kilka minut tylko dla siebie. Zapewni to tak potrzebny oddech, zdystansowanie. Spróbuj medytacji – już 5 minut dziennie daje efekty rozluźniające i odprężające.

Udaj się po pomoc. Jeśli czujesz, że wszystko cię przerasta, że dłużej nie dasz rady, masz obniżony nastrój, pojawiają się epizody bezsenności – nie bój się skorzystać z usług psychologa. Uzyskasz tam wsparcie i nauczysz się rozwiązywać konflikty związane z opieką. Pomoże ci w przeżyciu utraty bliskiej osoby, sprawi, że poradzisz sobie z poczuciem izolacji i osamotnienia. Psycholog ma wiedzę na temat chorób otępiennych i demencji, więc dostarczy ci niezbędnych informacji na temat objawów tej choroby oraz wszystkiego, czego będziesz się mógł spodziewać.